О Радзіма, мой сьветач цудоўны, адзіны,
Явар мой, мой агністы сьнягір на сасьне,
Ледзь цябе не забыў я з чужою жанчынай,
Што ў душы не хацела і ведаць мяне.
Ёй былі непатрэбныя зьвялыя травы,
І, ад вераса горкі, вятрыска павеў,
І твая некрыклівая гордая слава,
І твая перамога, і мукі твае.
Зараз нехта другі перад ёю варожыць,
Сыпе золата мар, лье славесаў ваду...
Што паробіш? Была яна вельмі прыгожай.
За такімі і ў пекла мужчыны ідуць.
Я пайшоў бы таксама. Ў пякельным дыме
Можна ўскласьці на ногі цярпеньня браню
І ўсё роўна сьпяваць аб азёрах Радзімы,
Плечы гордыя ўзьняўшы над морам агню.
І няхай першы камень у вочы мне кіне
Той з мужчын, хто ня зможа мяне зразумець,
Той, хто маці сваёй не зьмяняў на жанчыну –
Залатога пяску на брынклівую медзь.
І канец. Сталі толькі маім успамінам:
Ласка шэрых вачэй, заінелая скронь,
Лес нахмураны, хвоя, лябяжы іней
І рука, што лягла на маю далонь.
І для шчасьця, для сонечнай вечнай кароны
Не хапіла мазка адзінага мне:
Не хапіла Радзімы, іскры чырвонай,
Сьнегіра на засьнежанай сіняй сасьне.
10.II.1960. Ворша.
|
|
